பாலகுமாரனும் கற்பு சர்ச்சையும்

அண்ணா பல்கலைக்கழகத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்த போது பாலகுமாரனுடன் நடந்த ஒரு நேருக்கு நேரில் எதோ ஒரு கேள்வி கேட்கப் போய் அது கற்பு குறித்த சர்ச்சையில் போய் முடிந்தது. அவர் சாவகாசமாக, "என்னம்மா இஞ்சினியரிங் படிச்சுக்கிட்டு இன்னும் கற்புன்னெல்லாம் பேசிக்கிட்டிருக்கே" என்றார் (போட்டுக் கொடுக்கறதுக்காக சொல்லலை, சாமி). அவர் எப்படி அப்படி சொல்லப் போயிற்றென்று அப்போது எனக்குக் கோபமான கோபம் . இப்போது நினைத்தால் சிரிப்பு வருகிறது. அவருடைய வாழ்க்கை அனுபவத்தில் பாதி கூட அப்போது எனக்குக் கிடையாது. ஆனாலும் கூட அவர் சொல்வதற்கு இன்னொரு கோணம் இருக்கலாம் என்று அப்போது எண்ணத் தோன்றவில்லை. கண்மூடித்தனமான கோபம்!

அதே போல் அதற்கு அடுத்த வருடம் நடந்த நேருக்கு நேரில் "வாழ்க்கையில் தியாகம் என்பதெல்லாம் கிடையவே கிடையாது. மனிதர்களின் செயல்கள் அனைத்திலும் ஒரு சுயநலம் இருக்கிறது" என்று அவர் சொல்ல, நான் பதிலுக்கு "காந்திஜி நாட்டுக்காக தியாகமே செய்யவில்லை என்கிறீர்களா?" என்று கேட்க, "இதற்கு பதில் சொன்னா நான் சிக்கல்ல மாட்டிக்குவேன். நீங்க நிறைய படிக்கணும்" என்று முடித்துக் கொண்டார். எனக்கு அவரை மடக்கிவிட்ட இறுமாப்பு.

இப்போது நினைத்துப் பார்த்தால் அவரை நான் மடக்கவில்லை, 'இதுக்கெல்லாம் சொன்னா புரிஞ்சுக்கற பக்குவம் வரலை' என்று புத்தகங்கள் பக்கம் கைகாட்டி விட்டாரென்றுதான் தோன்றுகிறது. இன்றைக்கு அவருடைய கருத்துக்கள் அனைத்தையும் ஒப்புக் கொள்ள முடியாவிட்டாலும் அவர் பதில்களில் இருந்த தத்துவார்த்தத்தைப் புரிந்து கொள்ளவாவது முடிகிறது. ஒரு வேளை இன்னும் சில ஆண்டுகள் கழித்து ஒப்புக் கொள்ளவே முடியுமோ என்னவோ!

'வாழ்க்கை ஒரு கடுமையான ஆசிரியர். தேர்வு முடிந்தபின் தான் பாடம் கிடைக்கும்' என்று எங்கோ படித்த நினைவு!