திருட்டுப் பயலே!

தலைப்பைப் பார்த்ததும் சினிமா விமரிசனம் என்று நினைத்து வந்தீர்களானால்... ஸாரி... (உங்களை எப்படித்தான் படிக்கவைக்கிறதாம் :-)))
சமீபத்தில் இந்திய அரசு இயந்திரங்கள் செயல்படும் அழகு குறித்து 'என் அம்மாவின் பாஸ்போர்ட்' என்ற பதிவில் எழுதியிருந்தேன். கிட்டத்தட்ட அது போல ஒரு புலம்பல்தான் இதுவும்.

சமீபத்தில் எனது நாத்தனார் எங்களுடன் ஒரு மாதம் தங்கிவிட்டு இந்தியா திரும்பினார். தனது பெட்டிக்கு ஒரு சிறிய பூட்டு மட்டும் போட்டிருந்தார். என் கணவர் என்ன சொல்லியும் பெட்டியில் இருந்த நம்பர் லாக்கைப் பூட்ட மறுத்துவிட்டார். (நம்பர் மறந்துவிடுவார் என்று!)

பிரிட்டிஷ் ஏர்வேஸில் ஊர் போய்ச் சேர்ந்த போது சென்னை ஏர்போர்ட்டில் இவரது பெட்டி வரவில்லை. புகார் சொல்லிவிட்டு அவரது கிராமத்துக்குச் சென்றுவிட்டார். இரு நாட்கள் கழித்து பெட்டியை எடுத்துக்கொண்டு சென்ற அலுவலர் எல்லா பாரங்களிலும் உஷாராய் கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டு சென்றுவிட்டார்.

இங்கே பெட்டியைச் செக்-இன் செய்யும்போது 20.5 கிலோ இருந்தது. ஆனால் அவர் 19 கிலோவுக்குக் கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார். என் நாத்தனார் கேட்டபோது ஏதோ சொல்லி சமாளித்திருக்கிறார். பெட்டி பூட்டிய நிலையில் இருக்கவும் என் நாத்தனாருக்கு சந்தேகம் எதுவும் வரவில்லை
ஆனால் பெட்டியைப் பின் திறந்த போதுதான் விலை உயர்ந்த பட்டுப்புடவை ஒன்றும் பரிசுப் பொருட்கள் பலவும் காணாமல் போயிருப்பதைக் கண்டார். டென்ஷனாகி திரும்ப நிறுத்துப் பார்த்ததில் 17 கிலோதான் இருந்திருக்கிறது.

பிரிட்டிஷ் ஏர்வேஸில் சொன்னால் உங்கள் புகாரைப் பதிவு செய்தாகிவிட்டது; கடிதம் வரும் என்கிறார்கள் - வழக்கமான நம்மூர் ஸ்டைலில். என் கணவர் இங்கிருந்து தொலை பேசியபோதும் இயந்திரத்தனமான பொறுப்பில்லாத அதே பதில்.

4 நாட்கள் கழித்து இன்று வந்த கடிதத்தில் தொலைந்த பொருட்கள் வாங்கிய ரசீது இருந்தால் மட்டுமே ஈட்டுத்தொகை பற்றி பரிசீலிக்க இயலும் என்றும் மற்றபடி தொலைந்த பொருட்களுக்குத் தாங்கள் பொறுப்பில்லை என டெர்ம்ஸ் & கண்டிஷன்ஸை மேற்கோள்காட்டி கழன்று கொண்டார்கள்

தொலைந்த பொருட்கள் எல்லாவற்றுக்கும் ரசீது கிடைப்பதரிது என்றாலும் வெறும் ஈட்டுத்தொகையால் திருட்டுப் போன பொருட்களின் சென்டிமென்டல் வேல்யூவை ஈடு செய்ய இயலுமா? அந்தப் பட்டுப்புடவை மறைந்த என் மாமியார் தன் மகளுக்கு வாங்கித்தந்த புடவை; என் நாத்தனாருக்கு ராசியான புடவை வேறு. முகூர்த்த நாளில் அதுவும் வேறு சில மங்கலப் பொருட்களும் காணாமல் போனது வேறு அவருக்கு அபசகுனமாகப் படுகிறது. பாவம், ரொம்பவும் அப்செட் ஆகிவிட்டார்.

எனக்கு இருக்கும் கேள்விகளெல்லாம்:

- அதிகபட்சம் 20 பணியாளர்கள் அந்தப் பெட்டியைக் கையாண்டிருக்க வாய்ப்புண்டா? அந்த 20 பேரையும் விசாரித்தால் உண்மை வெளிவந்துவிடாதா?

- பிரிட்டிஷ் ஏர்வேஸ் இதனைச் செய்யத் தயங்குவதேன்? திருட்டு அம்பலப்பட்டு பெயர் கெட்டுவிடும் என்றா? இப்போது மட்டும் பெயர் கெடவில்லையா? பின் ஏன் இந்த மெத்தனப் போக்கு? இடைநிலை அதிகாரிகளும் சம்பந்தப்பட்டிருப்பார்களோ?

- திருட்டு நடக்கிறதென்று அப்பட்டமாகத் தெரிகிறது. அதனை எளிதாய்க் கண்டுபிடிக்கலாம் என்றும் தெரிகிறது. அப்படி இருந்தும் ஒன்றும் செய்ய முடியாத இயலாமை ஏன்? இது இந்தியாவில் (அல்லது வளர்ந்து வரும் நாடுகளில்) மட்டும்தானா?

- இவர்களோடு மன்றாடிக் கொண்டிருக்கமுடியாது என்று எல்லோருமே விட்டுவிடுவதால்தானோ இத்தகைய திருட்டுகள் தொடர்கின்றன? நீதி ஒன்று இருக்கிறது என்ற பயம் வந்தால் இத்தகைய திருடர்கள் திருந்த மாட்டார்களா?

- நுகர்வோர் வழக்குமன்றத்தில் வழக்குத் தொடரமுடியுமா? எவ்வளவு காலம் பிடிக்கும்? எவ்வளவு செலவாகும்?

- போலீஸில் புகார் தரமுடியுமா? (பெட்டியில் வைத்திருந்தாய் என்பதற்கு என்ன ஆதாரம் என்று கேட்டால் என்ன சொல்லமுடியும்?)

- தனியார் துப்பறியும் நிறுவனங்களின் உதவி கொண்டு ஆதாரங்கள் சேகரித்துக் கொடுத்தால் பிரிட்டிஷ் ஏர்வேஸ் பரிசீலிக்குமா?

- இல்லை, நீதி, நியாயம் என்றெல்லாம் பேசுவது கொஞ்சம் ஓவர் ரீயாக்ஷனோ? இதையெல்லாம் கண்டும் காணாமல் போவதுதான் 'நல்ல' இந்தியனுக்கு அழகோ??

ஏதாவது செய்யவேண்டும் என்று துடிப்பாய் இருக்கிறது... ஆனால் சாத்தியமா, தேவையா என்றுதான் குழப்பமாக இருக்கிறது. இந்த நிலையில் நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள்?

(அடுத்த பதிவாவது உருப்படியான பதிவாக இருக்கவேண்டுமென்று உண்மையாகவே ஆசைப்படுகிறேன் :-)